ΚΡΙΤΙΚΕΣ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ Όχι μόνο εδώ αλλά και στις περισσότερες εθνικές λογοτεχνίες, συνήθως οι συλλογές διηγημάτων, εκτός και αν προέρχονται από πεζογράφους που τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα και επιμένουν στο είδος αυτό, παίζουν τον ρόλο της ανάπαυλας μεταξύ δύο εκτεταμένων αφηγηματικών συνθέσεων. Κάτι τέτοιο υποθέτω πως συμβαίνει και με τις Σκοτεινές μητέρες της Λείας Βιτάλη. Ακολουθούν το πολυσέλιδο μυθιστόρημά της, Το παραμύθι του μεγάλου φόβoυ (1999), και ανοίγουν τον ορίζοντα, κατά τις πληροφορίες που έχουμε, προς μια ακόμα μεγάλη σύνθεση όπου η συγγραφέας θα χρησιμοποιήσει, αν και μάλλον με χαλαρό τρόπο, το ιστορικό περίγραμμα μιας ορισμένης εποχής ως μυθιστορηματική της σκηνογραφία. Λέω με «χαλαρό τρόπο», γιατί η δομή του Μεγάλου φόβου, αν και στηρίζεται στα καθέκαστα μιας περιόδου του Βυζαντίου, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελεί σύνθεση ιστορική. Η ματιά του αφηγητή εστιάζεται στην εσωτερική όψη που ακολουθεί η κίνηση της ιστορίας. Δηλαδή στ